mam lat osiemnaście

widziałam kilkanaście wojen
szklanym okiem
żadna nie była sprawiedliwa

ludzka niewinność musiała umrzeć dawno temu
nigdy jej nie widziałam
na pewno nie tutaj

wszelkie odmiany grypy
i dżumy znam na pamięć
wiele ich

i rewolucji widziałam wiele
w krótkich filmikach
hasłowych przekazach
rozpaczliwych świergotach
i każda kończyła się podobnie

zamachów zobaczyłam zbyt dużo
na ekranie komputera
wieże, które runęły
w telewizji rozbiły
dziecięcą ufność

protestów nawet już nie liczę
zabraknie mi palców
u rąk wszystkich mieszkańców
miasteczka, które widziało
zbyt wiele młodych zgonów

widziałam
i patrzeć już nie chcę
 

umieram za każdym
spojrzeniem

za każdym słowem i gestem
krótkim zdaniem
fuknięciem
uśmiechem
krokiem
równaniem
ołówkiem zgryzionym
do krwi
paczką chusteczek

umieram za każdym westchnieniem
i każdą świadomością

umieram z pogardy
z woli własnej nieswojej

jeszcze jeden dzień, jeszcze jedno takie dziś
a rozsypię się w drobny mak
zostanie ze mnie garstka popiołu
gdzieś na podłodze
bezładna mieszanina pierwiastków
dużo węgla trochę pary wodnej

a serca nie będzie
pękło już dawno temu
szwy puściły

znów

więdnę gasnę znikam

zasypiam
wieczny sen zimowy 
wydaje się dobrym
pomysłem