szare błękitne niebo
o, pada, nie, jest sucho
nie powiem już nic
nie ma sensu
och, odsłanianie siebie jest zbyt bolesne
zbyt zbytnio
och, jak słodko
zejdź mi z oczu
stoisz mi na powiekach
to boli
brakuje mi powietrza
duszę się wśród ludzi
aspołeczność
to stan mój
naturalny

błądzisz błądzisz błądzisz
jak my wszyscy
potykam się
w labiryncie szklanych ścian
i szukam znaczeń
wśród pustki i kłamstw
i nie znajdę nic
przynajmniej do wtorku
i nie tutaj

i cisza
i pustka
całkowity spokój
bo przecież wiem
i wiedzieć chcę
że mało co ma sens

a na pewno nie ma sensu
tutaj, tam i jeszcze tu
więc mogę spać spokojnie
wiem

może

może mam gorączkę
a może to zwykłe lęki hipochondryczne
może mi tylko zimno
a może zamarzłam na zawsze
może tylko uzupełniłam niedobór magnezu
a może już nie umiem zapominać
może brakuje mi czekolady
a może mi smutno
może jestem tylko niewyspana
a może moje wewnętrzne ja
uciekło
i wyje gdzieś w mroku

odpływam
gdzieś daleko
za horyzont
gdzie przestanę żałować
i gdzie rzeczy mają realny kształt
gdzie czas nie żegluje wokół głowy
i nikt nie pyta o ludzi
zjedzonych przez nosorożce

już czasem tylko myślę
ale rzadko i krótko
bo po co i na co
już czasem tylko tęsknię
trochę za człowiekiem
którego już nie ma
a którym byłeś