wszystko wynika ze strachu

nie boję się myszy
ani ciemności
psów
owadów
potworów spod łóżek
wysokości
i nawet wojny atomowej się nie boję

ale za to
boję się ludzi
i ich reakcji
ich istnienia

nie. boję się siebie

kolejny dzień
do niczego
niepodobny

znów mi pękło
lustro
zapominam żeby nie patrzeć

trudno

nie jestem
sobą
kolejny dzień

nie przypominam
niczego

znów

oddam niepotrzebny
worek strasznych snów
wybudzających nad ranem
zabierających spokój

odejdź wreszcie na dobre
a kysz.

"A potem coś we mnie umarło"

jestem Feniksem

ale cała z popiołów nie powstałam

jednak

bez zbędnego balastu
lepiej się fruwa

zmartwychwstania całości nie będzie